слабо́дка гл. слабада.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Слабо́дка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Слабо́дка
Р. Слабо́дкі
Д. Слабо́дцы
В. Слабо́дку
Т. Слабо́дкай
Слабо́дкаю
М. Слабо́дцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

слабо́дка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. слабо́дка слабо́дкі
Р. слабо́дкі слабо́дак
Д. слабо́дцы слабо́дкам
В. слабо́дку слабо́дкі
Т. слабо́дкай
слабо́дкаю		 слабо́дкамі
М. слабо́дцы слабо́дках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

слабо́дка ж., уменьш.-ласк. слобо́дка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слабо́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Уст.

1. Памянш. да слабада (у 3 знач.).

2. Пасёлак каля горада; прыгарад. На другім канцы горада, каля гліністага яру, стаіць слабодка Ганчароўка. Багдановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Слабодка,

вёска ў Астравецкім р-не.

т. 14, с. 485

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Слабодка,

вёска ў Бабруйскім р-не.

т. 14, с. 485

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Слабодка,

вёска ў Браслаўскім р-не.

т. 14, с. 485

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

слабо́дка ж. уст. Vórstadt f -, -städte (прыгарад), (gróßes) Dorf n -(e)s, Dörfer;

рабо́чая слабо́дка Árbeitersiedlung f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Слабодка (археал.) 3/347; 9/571—572

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)