Скіпа Ціта

т. 14, с. 456

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ві́цэ-скі́п

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ві́цэ-скі́п ві́цэ-скі́пы
Р. ві́цэ-скі́па ві́цэ-скі́паў
Д. ві́цэ-скі́пу ві́цэ-скі́пам
В. ві́цэ-скі́па ві́цэ-скі́паў
Т. ві́цэ-скі́пам ві́цэ-скі́памі
М. ві́цэ-скі́пе ві́цэ-скі́пах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скі́п

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. скі́п скі́пы
Р. скі́па скі́паў
Д. скі́пу скі́пам
В. скі́п скі́пы
Т. скі́пам скі́памі
М. скі́пе скі́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скип горн. и пр. скіп, род. скі́па м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скі́павы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да скіпа. Скіпавы канат. Скіпавы пад’ёмнік. // Які ажыццяўляецца пры дапамозе скіпаў. Скіпавая падача руды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ске́пка ‘лучынка, трэска, аскалёпак’ (Шат.; маз., Яшк. Мясц.; Байк. і Некр., Янк., Пятк. 2, ТС), ‘адна лучына’ (жытк., Нар. словатв.), скы́пка ‘лучына’ (кам., Жыв. НС), скёпка ‘трэска; асколак’ (Нас.). Укр. скі́па, скі́пка, рус. дыял. ске́па, ске́бка, ски́па ‘тс’. Ад скяпа́ць (гл.) з суф. ‑к(а). Сюды ж ске́пка ‘дзеянне па дзеяслову скяпаць’ (Нас.), прыметнік ске́пкі ‘колкі’ (Байк. і Некр.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)