скрэ́па
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скрэ́па |
скрэ́пы |
| Р. |
скрэ́пы |
скрэ́п |
| Д. |
скрэ́пе |
скрэ́пам |
| В. |
скрэ́пу |
скрэ́пы |
| Т. |
скрэ́пай
скрэ́паю |
скрэ́памі |
| М. |
скрэ́пе |
скрэ́пах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
скрэ́па ж., тех. скре́па;
жале́зная с. — желе́зная скре́па
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
скрэ́па, ‑ы, ж.
Спец. Прыстасаванне для злучэння, змацавання частак чаго‑н. Жалезная скрэпа. Заклёпачная скрэпа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скрэ́па ж тэх Beféstigungsstück n -(e)s, -e; Verbánd m -es, -bände, Verbíndung f -, -en (сучляненне, злучэнне)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
staple1 [ˈsteɪpl] n.
1. сашчэ́пка
2. tech. кля́мар, скрэ́па
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
змацава́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. змацаваць.
2. Прыстасаванне для злучэння частак чаго‑н.: скрэпа. Рэйкавыя змацаванні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скре́па ж. скрэ́па, -пы ж.; (скрепление) змацава́нне, -ння ср.; (скоба) кля́мар, -ра м.; (шпонка) шпо́нка, -кі ж., шпо́на, -ны ж.;
желе́зная скре́па жале́зная скрэ́па, жале́знае змацава́нне.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кля́мар м
1. (клямка, скрэпа) Metállklammer f -, -n, Metállbügel m -s, -;
2. (спражка) Schnálle f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
brace1 [breɪs] n.
1. скрэ́па; змацава́нне
2. pl. braces AmE брэ́кеты, пласці́нкі для выпраўле́ння зубо́ў
3. pl. braces BrE падця́жкі, шле́йкі
4. па́ра (дзічыны, забітай на паляванні)
5. pl. braces фігу́рныя ду́жкі {}
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Сту́жка ‘палоска матэрыі’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Шат., Касп., Сл. ПЗБ, Бяльк., Сцяшк., Мядзв.), ‘абрэзак тканіны’ (Ян.), сту́жкі ‘завязкі фартуха’ (Жд. 1), ‘вузкая палоска лазы, лыка’ (навагр., Сл. ПЗБ). Параўн. укр. дыял. сту́жка ‘істужка, тасёмка’, стараж.-рус. сътуга ‘звязка, скрэпа’, польск. wstęga, wstąžka, чэш. stužka, славац. stuha, stužka, славен. stogla ‘шнурок для чаравікаў’. Прасл. *vъs‑tǫga ‘падвязка для абуўкі’, да *tegnǫti ‘цягнуць’ (Брукнер, 635). Карскі (Белорусы, 146) меркаваў, што слова занеслі ў Беларусь славакі (т. зв. каробачнікі), якіх называлі венграмі, што цяжка давесці.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)