Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ска́рбнік, ‑а, м.
1. У Старажытнай Русі — хавальнік дзяржаўнага скарбу. //Уст. Манах, які загадваў гаспадаркай у мужчынскім манастыры. [Ёган:] Грошы, Што я даваў на скупку вэксалёў, Вы аддасце ў кляштар скарбніку.Клімковіч.// Наогул пра асобу, якая загадвае якімі‑н. дзяржаўнымі або грамадскімі каштоўнасцямі. Андрэя абралі скарбнікам — збіраць і насіць камітэцкую казну.Пестрак.Два парабкі.. сядзелі ў пастарунку заарыштаванымі за падазрэнне ў нападзенні на скарбніка, які вёз грошы ў дывізійную касу.Чарот.
2. У дарэвалюцыйнай Расіі — кіраўнік казначэйства. Насваволілі .. [гусары] вышэй меры. П’яныя намагаліся патрабаваць сатысфакцыю ў губернскага скарбніка.Караткевіч.
[Польск. skarbnik.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ска́рбнікмтсгіст Kássenwart m -(e)s, -e, Kássenverwalter m -s, -; вайск Schátzmeister m -s, -, Záhlmeister m
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Ска́рбнік ‘захавальнік або распарадчык скарбу, казны’ (Гарэц., Байк. і Некр.), ‘прызначаная асоба для збору і захавання фінансавых сродкаў’ (Ласт.), ‘кладаўшчык’ (Барад.). З польск.skarbnik < skarb ‘скарб’; гл. Кюнэ, Poln., 96.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
treasurer[ˈtreʒərə]n.ска́рбнік, казначэ́й
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ска́рбникист.ска́рбнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
казначе́й казначэ́й, -чэ́я м., ска́рбнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
skarbnik
м.скарбнік, казначэй
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)