скакуно́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скакуно́к |
скакункі́ |
| Р. |
скакунка́ |
скакунко́ў |
| Д. |
скакунку́ |
скакунка́м |
| В. |
скакунка́ |
скакунко́ў |
| Т. |
скакунко́м |
скакунка́мі |
| М. |
скакунку́ |
скакунка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
скакуно́к, -нка́ м., уменьш.-ласк. скакуно́к;
канёк-с. — конёк-скакуно́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
скакуно́к, ‑нка, м.
Разм. Памянш.-ласк. да скакун (у 1 знач.). Канёк-скакунок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)