серыцы́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. серыцы́т
Р. серыцы́ту
Д. серыцы́ту
В. серыцы́т
Т. серыцы́там
М. серыцы́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

серыцы́т, -ту м., мин. серици́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

серыцы́т, ‑у, М ‑цыце, м.

Мінерал, тонкалускаватая з шаўкавістым бляскам або валакністая разнавіднасць каліевай слюды.

[Ад лац. sericus — шаўковы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Серыцыт 7/321; 9/498

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

серыцы́т

(ад лац. sericus = шаўковы < гр. serikon)

мінерал класа сілікатаў, тонкалускаватая з шаўкавістым бляскам або валакністая разнавіднасць каліевай слюды.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

серици́т мин. серыцы́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)