серыцы́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. серыцы́н
Р. серыцы́ну
Д. серыцы́ну
В. серыцы́н
Т. серыцы́нам
М. серыцы́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

серыцы́н, -ну м. серици́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

серыцы́н, ‑у, м.

Бялковае рэчыва, якое маецца ў коканах (у шаўковай нітцы) тутавага шаўкапрада.

[Ад лац. sericum — шоўк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

серыцы́н

(ад лац. sericum = шоўк < гр. serikon)

бялковае рэчыва, якое маецца ў коканах тутавага шаўкапрада.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

серици́н текст. серыцы́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)