серыцы́н, ‑у, м.

Бялковае рэчыва, якое маецца ў коканах (у шаўковай нітцы) тутавага шаўкапрада.

[Ад лац. sericum — шоўк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)