се́рб

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. се́рб се́рбы
Р. се́рба се́рбаў
Д. се́рбу се́рбам
В. се́рба се́рбаў
Т. се́рбам се́рбамі
М. се́рбе се́рбах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

серб серб, род. се́рба м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

серб,

гл. сербы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

серб м. Sérbe m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Серб ‘серб, прадстаўнік народа Сербіі’, сербія́нін ‘тс’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), сербія́нка ‘від хуткага танца’ (ТСБМ, Мат. Гом.), сербія́ночка ‘тс’ (ТС). Яснай этымалогіі не мас. Прасл. *sьrbi ‘сербы’ звязваюць з *sьrbati (гл. сёрбаць), што не пераконвае; грэч. Σερβοι паводле Трубачова (Этногенез₂, 313), сведчыць пра індаеўрапейскае паходжанне назвы. Гл. Фасмер, 3, 604; Глухак, 573.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

се́рбы, -аў, адз. серб, -а, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Сербіі.

|| ж. се́рбка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак.

|| прым. се́рбскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Serbian​1 [ˈsɜ:biən] n.

1. серб; се́рбка

2. се́рбская мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Serb

м. серб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

се́рбы, ‑аў; адз. серб, ‑а, м.; сербка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. сербкі, ‑бак; ж.

Паўднёваславянскі народ, які жыве ў Югаславіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Sérbe

m -n, -n серб

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)