серб серб, род. се́рба м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

серб,

гл. сербы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

серб м Sérbe m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Серб ‘серб, прадстаўнік народа Сербіі’, сербія́нін ‘тс’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), сербія́нка ‘від хуткага танца’ (ТСБМ, Мат. Гом.), сербія́ночка ‘тс’ (ТС). Яснай этымалогіі не мас. Прасл. *sьrbi ‘сербы’ звязваюць з *sьrbati (гл. сёрбаць), што не пераконвае; грэч. Σερβοι паводле Трубачова (Этногенез₂, 313), сведчыць пра індаеўрапейскае паходжанне назвы. Гл. Фасмер, 3, 604; Глухак, 573.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

се́рбы, -аў, адз. серб, -а, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Сербіі.

|| ж. се́рбка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак.

|| прым. се́рбскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Serbian​1 [ˈsɜ:biən] n.

1. серб; се́рбка

2. се́рбская мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Serb

м. серб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

се́рбы, ‑аў; адз. серб, ‑а, м.; сербка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. сербкі, ‑бак; ж.

Паўднёваславянскі народ, які жыве ў Югаславіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Sérbe

m -n, -n серб

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

бан

(серб. ban, ад тур. bajan = багаты)

1) уладар вобласці ў старажытнай Харватыі;

2) кіраўнік аўтаномнай Харватыі ў 1939—1941 гг.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)