сеньяра́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сеньяра́т сеньяра́ты
Р. сеньяра́ту сеньяра́таў
Д. сеньяра́ту сеньяра́там
В. сеньяра́т сеньяра́ты
Т. сеньяра́там сеньяра́тамі
М. сеньяра́це сеньяра́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сеньяра́т, -ту м., ист. сеньора́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сеньяра́т

(с.-лац. senioratus, ад лац. senior = старэйшы)

1) форма спадчыннасці, паводле якой трон або маёмасць пераходзіць самаму старшаму члену роду;

2) улада сеньёра ў сярэдневяковай Зах. Еўропе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сеньора́т ист. сеньяра́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)