сем’яні́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сем’яні́нка сем’яні́нкі
Р. сем’яні́нкі сем’яні́нак
Д. сем’яні́нцы сем’яні́нкам
В. сем’яні́нку сем’яні́нак
Т. сем’яні́нкай
сем’яні́нкаю		 сем’яні́нкамі
М. сем’яні́нцы сем’яні́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сем’яні́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да сем’янін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сем’яні́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Сямейны чалавек.

2. Той, хто мае неабходныя для сямейнага жыцця якасці.

Бачу, што ты будзеш добрым сем’янінам.

|| ж. сем’яні́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

семьяни́нка сем’яні́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)