сельку́п

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сельку́п сельку́пы
Р. сельку́па сельку́паў
Д. сельку́пу сельку́пам
В. сельку́па сельку́паў
Т. сельку́пам сельку́памі
М. сельку́пе сельку́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сельку́п м. сельку́п

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сельку́п сельку́п, -па м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сельку́п,

гл. селькупы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сельку́пы, ‑аў; адз. селькуп, ‑а, м.; селькупка, ‑і, ДМ ‑пцы; мн. селькупкі, ‑пак; ж.

Паўночная народнасць, якая жыве ў Томскай, Цюменскай абласцях і Краснаярскім краі РСФСР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)