Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
свіны́ свино́й;
~но́е са́ла — свино́е са́ло;
~на́я каўбаса́ — свина́я колбаса́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
свіны́, ‑ая, ‑ое.
Які мае адносіны да свінні (у 1 знач.). Свіное сала. Свіны статак.// Прызначаны для свіней. Свіная ферма. Свіная бульба.// Прыгатаваны, зроблены з мяса ці скуры свінні. Свіная тушонка. Свіныя катлеты.// Такі, як у свінні; маленькі, заплыўшы (пра вочы). З-пад калматых броваў пазіралі маленькія свіныя вочкі.Карпюк.
•••
Сабрацца (прыйсці) у свіныя галасыгл. сабрацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
свіны́ Schwéine-, Schwéins-;
свіная катле́та (адбіўная) кул Schwéinekotelett [-kotə´lɛt і -kot´lɛt] n -(e)s, -s;
свіная ску́ра Schwéinsleder n -s;
свіная паро́да Schwéinerasse f -, -n, Schwéinegattung f -, -en
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Свіны́ ‘які мае адносіны да свінні’, ‘свінячы’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Скарбы, Сл. ПЗБ), сьвінны́ ‘тс’ (Ласт.). Укр.свини́й, рус.свино́й, ст.-слав.свинъ. Прасл.*svinъ з’яўляецца кантынуантам і.-е.*su̯īno‑ ‘які належыць да свінні, свінскі’ (Борысь, 624), утворана ад і.-е.*sūs ‘свіння’ і адпавядае лац.suīnus ‘свіны’, гоц.swein н. р. ‘свіння’, грэч.ΰινος ‘свіны’, ст.-інд.sūkarás ‘свіння’, авест.hū‑ ‘парсюк’, лац.sūs, англасакс.sû ‘парася’, алб.thi ‘свіння’, лат.suvẽnş, sivẽnş ‘парася’; гл. Траўтман, 294; Фасмер, 3, 578. Большасць даследчыкаў (гл. напрыклад Вальдэ-Гофман, 2, 636; Брукнер, 537; Фасмер, 3, 579; Майргофер, 3, 490) лічаць і.-е.*sūs дэрыватам ад гукапераймальнага *su‑, тады ст.-інд.sūkarás азначае ‘жывёліна, якая робіць su‑’. Паводле іншых аўтараў (Уленбек, 339; Махэк₂, 596 і наст.), і.-е.*sūs роднаснае ст.-інд.sútē, sāuti, súyatē ‘нараджае’, і.-е.*seu‑ ‘нараджаць’. Гл. яшчэ Шустар-Шэўц, 1388; Сной₁, 624; БЕР, 6, 548; Борысь, 623–624. Сюды ж свіны татко: сагнуўса бы свіны татко (Сержп. Прымхі), дзе прыметнік мае хутчэй за ўсё прыніжальнае (пагарджальнае) значэнне.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
свіння́, -і́, мн. сві́нні і (з ліч. 2, 3, 4) сві́нні, свіне́й, ж.
1. Парнакапытная млекакормячая жывёліна, свойскі від якой разводзяць для атрымання сала, мяса, скуры, шчаціння.
2.перан. Пра таго, хто робіць каму-н. непрыемнасці, пра няўдзячнага, нявыхаванага чалавека (разм.).
С. ты, а не чалавек.
3.перан. Пра бруднага, неахайнага чалавека.
◊
Падлажыць свіннюкаму (разм., неадабр.) — зрабіць непрыемнасць.
|| памянш.сві́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (да 1 знач.).
○
Марская свінка — невялікая бясхвостая жывёліна-грызун.
|| прым.свіны́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
wieprzowy
свіны
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)