Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
святы́ня, -і, мн. -ты́нь і -яў, ж.
1. Тое, што з’яўляецца асабліва дарагім, што ахоўваецца і шануецца (высок.).
Народныя святыні.
Брэсцкая крэпасць — наша с.
2. Прадмет або месца рэлігійнага пакланення.
Святыні ў ахвяру не прыносяцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
святы́няж., прям., перен.святы́ня
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
святы́нярел., перен.святы́ня, -ні ж.;
бере́чь как святы́ню шанава́ць як святы́ню.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
святы́ня, ‑і, ж.
1. Прадмет або месца для пакланення веруючых. Палесцінскія святыні. □ — Расколы, расколы! — трос галавою дзед Марцін. — Не хочаш ты богу маліцца, маліся чорту лысаму, але навошта гэты здзек над святыняю?Колас.
2.перан.; звычайначаго або якая. Што-небудзь асабліва дарагое, вельмі паважанае, любімае. Імёны герояў камуністычнага руху, прыклады мужнасці і вернасці справе рабочага класа назаўсёды застануцца святыняй для ўсіх сапраўдных рэвалюцыянераў.Брэжнеў.Славу нашай рэспублікі, што здабыта ў баях агнявых, Берагуць, як святыню.Панчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
святы́няж. Héiligtum n -s, -tümer
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
святыня
Том: 31, старонка: 156.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Святы́ня ‘святое, асвечанае месца, храм’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Стан.), ст.-бел.свѧтынѧ ‘тс’. Кніжнае запазычанне з рус.святыня ‘тс’ (< ц.-слав.свѧтыни ‘тс’) або з польск.świątynia ‘тс’, што лічыцца запазычаннем з ст.-чэш.svatyně, svatina ‘тс’ у сувязі з агульным кірункам запазычвання хрысціянскай тэрміналогіі (Басай-Сяткоўскі, Słownik, 383).
