свянцо́ны, -ая, -ае.

Пасвячоны, асвячоны.

Свянцоная вада.

С. хлеб.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свянцо́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. свянцо́ны свянцо́ная свянцо́нае свянцо́ныя
Р. свянцо́нага свянцо́най
свянцо́нае		 свянцо́нага свянцо́ных
Д. свянцо́наму свянцо́най свянцо́наму свянцо́ным
В. свянцо́ны (неадуш.)
свянцо́нага (адуш.)		 свянцо́ную свянцо́нае свянцо́ныя (неадуш.)
свянцо́ных (адуш.)
Т. свянцо́ным свянцо́най
свянцо́наю		 свянцо́ным свянцо́нымі
М. свянцо́ным свянцо́най свянцо́ным свянцо́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

свянцо́ны, см. асвячо́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свянцо́ны, ‑ая, ‑ае.

Пасвячоны, асвячоны. Свянцоны хлеб. Свянцоная вада. □ Лячыла мяне ад хваробы суседская бабуля. Паіла настоем сямі свянцоных купальскіх траў. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свянцо́ны рэл. éingeweiht, éingesegnet

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

свянцо́ны

(польск. święcony)

пасвячоны, асвячоны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Свянці́ць ‘асвячаць’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), свянцо́ны ‘асвячоны’ (Нас., Касп., Сл. ПЗБ, Сцяшк.), свянцо́нка ‘прадукты, якія свяцілі’ (Сл. ПЗБ, Жыв. сл.). З польск. swięcic ‘тс’, swięcony, swięconka. На беларускай глебе ўтворана свянца́ць ‘свянціць’ (Скарбы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)