саха́ты, -ая, -ае.

1. 3 галінастымі рагамі.

С. алень.

2. у знач. наз. саха́ты, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Тое, што і лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саха́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. саха́ты саха́тая саха́тае саха́тыя
Р. саха́тага саха́тай
саха́тае		 саха́тага саха́тых
Д. саха́таму саха́тай саха́таму саха́тым
В. саха́ты (неадуш.)
саха́тага (адуш.)		 саха́тую саха́тае саха́тыя (неадуш.)
саха́тых (адуш.)
Т. саха́тым саха́тай
саха́таю		 саха́тым саха́тымі
М. саха́тым саха́тай саха́тым саха́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

саха́ты

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. саха́ты саха́тыя
Р. саха́тага саха́тых
Д. саха́таму саха́тым
В. саха́тага саха́тых
Т. саха́тым саха́тымі
М. саха́тым саха́тых

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

саха́ты в разн. знач. соха́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саха́ты, ‑ая, ‑ае.

1. З галінастымі рагамі, рагаты. Пазірае сахаты алень. Пажадаць нам удачы выбег. Барадулін.

2. у знач. наз. саха́ты, ‑ага, м. Лось. Падрастай, сахаты, падрастай! Для тваіх паслуг я, твой і гай, І палонка гэта — вадапой, І пад снегам твой пушысты мох... Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саха́ты м заал Elch m -(e)s, -e; прым mit verzwéigtem Gewéih (рагаты)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Саха́ты ’з галінастымі рагамі’, ’лось’ (ТСБМ). Рус. соха́тый ’тс’. Да саха (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

саха́ч, ‑а, м.

Разм. Тое, што і сахаты (у 2 знач.). На кволым снезе, быццам на планшэце, Праклаў сахач пункцір да хмызняку. Лукша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; незак.

Разм. Хутка, жвава, імкліва рухацца, ісці і пад. Маці стаяла на дварэ і праводзіла вачамі фурманку, што шыбавала ў бок лесу. Колас. Яшчэ на золку паўз будку шыбуюць у лес местачкоўцы. Навуменка. Дарогай вернаю сахаты Шыбуе проста да ракі. Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)