са́нкцыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. са́нкцыя са́нкцыі
Р. са́нкцыі са́нкцый
Д. са́нкцыі са́нкцыям
В. са́нкцыю са́нкцыі
Т. са́нкцыяй
са́нкцыяю		 са́нкцыямі
М. са́нкцыі са́нкцыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

са́нкцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Зацвярджэнне вышэйшай інстанцыяй, дазвол на што-н. (кніжн.).

Атрымаць санкцыю старшыні.

2. У міжнародным праве: мера ўздзеяння ў адносінах да дзяржавы, якая парушае свае абавязацельствы, дагаворы, а таксама наогул тая ці іншая мера ўздзеяння ў адносінах да правапарушальніка (спец.).

Прымяніць эканамічныя санкцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

са́нкцыя ж., в разн. знач. са́нкция;

атрыма́ць ~цыю дырэ́ктара — получи́ть са́нкцию дире́ктора;

даць сваю́ ~цыю — дать свою́ са́нкцию;

эканамі́чныя ~цыі — экономи́ческие са́нкции

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Санкцыя 9/354

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

са́нкцыя, ‑і, ж.

1. Зацвярджэнне вышэйшай інстанцыяй якога‑н. акта, што надае яму прававую сілу; прызнанне законнасці якой‑н. з’явы. Ніхто не можа быць падвергнуты арышту інакш як па пастанове суда або з санкцыі пракурора. Крымінальна-працэсуальны кодэкс БССР. Увечары, маючы санкцыю на высяленне, .. [домакіраўнік] прыйшоў разам з міліцыянерам. Скрыган. // Кніжн. Адабрэнне чаго‑н., дазвол на што‑н. Конюху Міхалю Слагадзе — выдаваць коней і калёсы для перавозкі камення без санкцыі брыгадзіра, па першаму патрабаванню зборшчыкаў. Сергіевіч.

2. Мера ўздзеяння за парушэнне закона. Санкцыі суда за хабарніцтва.

3. У міжнародным праве — мера ўздзеяння ў адносінах да дзяржавы, якая парушае свае абавязацельствы, дагаворы. Эканамічныя санкцыі. Ваенныя санкцыі.

[Ад лац. sanctio — строгая пастанова.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

са́нкцыя ж. (зацвярджэнне) Sanktión f -, -en; Genéhmigung f -, -en (дазвол, адабрэнне);

эканамі́чныя са́нкцыі wírtschaftliche Máßnahmen;

ужы́ць са́нкцыі Zwángsmaßnahmen ánwenden*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

са́нкцыя

(лац. sanctio = строгая пастанова)

1) зацвярджэнне вышэйшым органам якога-н. акта, што надае яму сілу закона;

2) юр. мера супраць парушэння закона, дагавора, абавязацельства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

са́нкцыя

(лац. sanctio = строгая пастанова)

1) зацвярджэнне вышэйшым органам якога-н. акта, што надае яму сілу закона;

2) юр. мера супраць парушэння закона, дагавора, абавязацельства (напр. эканамічныя санкцыі).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

authorization [ˌɔ:θəraɪˈzeɪʃn] n. афіцы́йны дазво́л; са́нкцыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sankcja

ж. санкцыя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)