сангві́нік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек сангвінічнага тэмпераменту.

|| ж. сангвіні́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сангві́нік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сангві́нік сангві́нікі
Р. сангві́ніка сангві́нікаў
Д. сангві́ніку сангві́нікам
В. сангві́ніка сангві́нікаў
Т. сангві́нікам сангві́нікамі
М. сангві́ніку сангві́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сангві́нік м. сангви́ник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сангві́нік, ‑а, м.

Чалавек сангвінічнага тэмпераменту.

[Ад лац. sanguis, sanguinis — кроў, жыццёвая сіла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сангвінік 3/213; 10/392

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

сангвінік

т. 14, с. 146

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

сангві́нік м. псіхал. Sanguiniker [zaŋgu´i:-] m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сангві́нік

(ад лац. sanguis, -inis = кроў)

чалавек, для тэмпераменту якога характэрна рухомасць, жыццярадаснасць, схільнасць да захаплення.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сангві́нік

(ад лац. sanguis, -inis = кроў; жыццёвая сіла)

чалавек, для тэмпераменту якога характэрна рухомасць, жыццярадаснасць, схільнасць да захаплення.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

сангви́ник сангві́нік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)