самахва́л, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто займаецца самахвальствам; хвалько.

|| ж. самахва́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

|| прым. самахва́льскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самахва́л

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. самахва́л самахва́лы
Р. самахва́ла самахва́лаў
Д. самахва́лу самахва́лам
В. самахва́ла самахва́лаў
Т. самахва́лам самахва́ламі
М. самахва́ле самахва́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самахва́л м., разг. самохва́л; бахва́л, хвасту́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самахва́л, ‑а, м.

Разм. Той, хто расхвальвае сам сябе; хвалько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самахва́л м. Ángeber m -s, -, Práhlhans m -es, -hänse, Áufscheider m -s, -, Wíchtigtuer m -s, -; Rennomíst m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Самахвал Віктар Васілевіч

т. 18, кн. 1, с. 447

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фанфаро́н, ‑а, м.

Разм. Самахвал, хвалько, выхваляка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самохва́л разг. самахва́л, -ла м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самахва́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Разм. Жан. да самахвал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

samochwalca

м. хвалько; самахвал

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)