самалю́бец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. самалю́бец самалю́бцы
Р. самалю́бца самалю́бцаў
Д. самалю́бцу самалю́бцам
В. самалю́бца самалю́бцаў
Т. самалю́бцам самалю́бцамі
М. самалю́бцу самалю́бцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самалю́бец, -бца м. самолю́бец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самалю́бец, ‑бца, м.

Разм. Тое, што і самалюб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самолю́бец самалю́бец, -бца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

samolub

м. сябелюб, эгаіст, самалюбец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

эгаіст, сябелюб; самалюб, самалюбец, шкурнік (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)