сала́ка, -і, ДМ -ла́цы, ж.

Дробная марская рыба сямейства селядцовых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сала́ка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. сала́ка
Р. сала́кі
Д. сала́цы
В. сала́ку
Т. сала́кай
сала́каю
М. сала́цы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сала́ка ж., зоол. сала́ка, сала́кушка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сала́ка и сала́кушка зоол. сала́ка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сала́ка, ‑і, ДМ ‑лацы, ж.

Дробная марская рыба сямейства селядцоў.

[Фін. salaka.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Салака 9/325

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

салака

т. 14, с. 97

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

сала́ка

(фін. salaka)

дробная марская рыба сям. селядцовых.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Сала́ка ’дробная марская рыба сямейства селядцоў’ (ТСБМ). З рус. сала́ка, дзе таксама сала́га, салаку́ша; запазычанне з фін. salakka ’рыба Alburnus lucidus’, эст. salakas. Гл. Фасмер, 3, 549; Мызнікаў, Рус. гов. Обон., 191–192.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэ́нгі мн. л. ’поліўка з рыбы’ (даўг., Сл. ПЗБ). З лат. renğe ’салака’ (Сл. ПЗБ, 4, 332), параўн. яшчэ серб.-харв. ренга (ха̀ринга) ’селядзец’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)