Саку́н ’чалавек, які постфікс ся ў зваротных дзеясловах вымаўляе як са’ (Серб., Шат., Скарбы). Ад незафіксаванага *сакаць з суф. ‑ун. Фасмер, 3, 548, гл. там жа і літ-py, як семантычную паралель прыводзіць егу́н, ягу́н — прозвішча беларусаў і інш. акаючага і якаючага рускага насельніцтва паводле характэрных асаблівасцяў маўлення.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сакун А. Р. 6/327; 9/323

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Саку́ны

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Саку́ны
Р. Саку́н
Саку́наў
Д. Саку́нам
В. Саку́ны
Т. Саку́намі
М. Саку́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)