сабатава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. сабатава́нне
Р. сабатава́ння
Д. сабатава́нню
В. сабатава́нне
Т. сабатава́ннем
М. сабатава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сабатава́нне ср. саботи́рование

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабатава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. сабатаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сабатава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што.

Дзейнічаць супраць чаго-н. шляхам сабатажу, займацца сабатажам.

|| наз. сабатава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саботи́рование сабатава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабата́жніцтва, ‑а, н.

Дзеянні сабатажніка; сабатаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)