рэлі́кт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рэлі́кт рэлі́кты
Р. рэлі́кта рэлі́ктаў
Д. рэлі́кту рэлі́ктам
В. рэлі́кт рэлі́кты
Т. рэлі́ктам рэлі́ктамі
М. рэлі́кце рэлі́ктах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

рэлі́кт, -а, М -кце, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Жывёльны або раслінны арганізм, які захаваўся як перажытак старажытных эпох.

|| прым. рэлі́ктавы, -ая, -ае.

Рэліктавая расліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэлі́кт м. рели́кт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэлі́кт, ‑а, М ‑кце, м.

Рэч, арганізм або з’ява, якія засталіся як перажыты ад старажытных эпох.

[Ад лац. relictus — пакінуты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэлі́кт м Relíkt n -(e)s, -e, Überbleibsel m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

рэлі́кт

(лац. relictum = астатак)

арганізм, рэч або з’ява, якія засталіся як перажыткі ад мінулых эпох.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

рели́кт рэлі́кт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

relic [ˈrelɪk] n.

1. рэлі́квія;

keep smth. as a relic захо́ўваць што-н. як рэлі́квію

2. (of, from) след, рэ́шта; рэлі́кт;

a relic of early civi lization рэлі́кт старажы́тнай цывіліза́цыі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Relíkt

n -s, -e рэлі́кт; перажы́так

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

*Лажа́ць, ложа́ць ’прыкладаць, класці’ (ТС). Рэлікт імперфектыва-ітэратыва ložati з суфіксам ‑ati ў апазіцыі з ložiti ’лажыць, класці’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)