рыфмава́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рыфмава́ны рыфмава́ная рыфмава́нае рыфмава́ныя
Р. рыфмава́нага рыфмава́най
рыфмава́нае		 рыфмава́нага рыфмава́ных
Д. рыфмава́наму рыфмава́най рыфмава́наму рыфмава́ным
В. рыфмава́ны (неадуш.)
рыфмава́нага (адуш.)		 рыфмава́ную рыфмава́нае рыфмава́ныя (неадуш.)
рыфмава́ных (адуш.)
Т. рыфмава́ным рыфмава́най
рыфмава́наю		 рыфмава́ным рыфмава́нымі
М. рыфмава́ным рыфмава́най рыфмава́ным рыфмава́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рыфмава́ны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рыфмава́ны рыфмава́ная рыфмава́нае рыфмава́ныя
Р. рыфмава́нага рыфмава́най
рыфмава́нае		 рыфмава́нага рыфмава́ных
Д. рыфмава́наму рыфмава́най рыфмава́наму рыфмава́ным
В. рыфмава́ны (неадуш.)
рыфмава́нага (адуш.)		 рыфмава́ную рыфмава́нае рыфмава́ныя (неадуш.)
рыфмава́ных (адуш.)
Т. рыфмава́ным рыфмава́най
рыфмава́наю		 рыфмава́ным рыфмава́нымі
М. рыфмава́ным рыфмава́най рыфмава́ным рыфмава́ных

Кароткая форма: рыфмава́на.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рыфмава́ны рифмо́ванный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рыфмава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад рыфмаваць.

2. у знач. прым. Такі, у якім ёсць рыфма, з рыфмамі, у якім рыфмуюцца радкі. Рыфмаваная песня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыфмава́ны літ. geréimt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

рифмо́ванный рыфмава́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

geréimt

a рыфмава́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

rymowany

рыфмаваны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wierszowany

рыфмаваны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

рае́шнік, ‑а, м.

1. Акцёр, які паказвае раёк ​1 (у 1, 2 знач.).

2. Рыфмаваны, пераважна сатырычны маналог на злабадзённую тэму. Часта мы працавалі разам, выкарыстоўваючы формы раешніка і прыпеўкі. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)