рыка́ние рыка́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рыка́нне ср.
1. мыча́ние, рёв м.;
2. рыка́ние, рыча́ние; см. рыка́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рык (род. ры́ку) м.
1. (о рогатом скоте) мыча́ние ср.; рёв; рык, ры́кание ср.;
2. (о зверях) рык, рыча́ние ср.; см. рыка́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Рык 1 ’роў жывёлы’ (ТСБМ), ст.-бел. рыкание, рыканье (Скар.), руск. рык, польск. ryk, славац. ryk, чэш. ryk, славен. rik, серб.-харв. рик, ри̏ка ’рык’, ’рокат’, ’шум’, балг. рик. Прасл. *rykъ адвербальнае ўтварэнне ад *rykati (> бел. ры́каць) (БЕР, 6, 255).
Рык 2 ’тоўсты брус’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Няясна.
Рык 3 ’вадзяны вол’ (добр.). Утворана безафіксальным спосабам ад ры́каць (гл.), як бай ад ба́яць, чос ад часа́ць (Сцяцко, Афікс. наз., 262–263).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)