Ру́дніца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ру́дніца
Р. Ру́дніцы
Д. Ру́дніцы
В. Ру́дніцу
Т. Ру́дніцай
Ру́дніцаю
М. Ру́дніцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Рудніца (р., бас. Сухадроўкі) 11/397

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Рудніца (в., Сенненскі р-н) 9/365; 10/221

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Рудніца (в., Чашніцкі р-н) 6/435; 11/221

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ру́дня ’прамысловае прадпрыемства, дзе здабывалі або плавілі руду’ (ТСБМ, Нас.), ’месца выплаўкі жалеза’ (ТС), рудня́, ру́дніца ’тс’ (Ласт.), руднікі́ ’жыхары вёскі Рудня’ (ТС). Ад руда (гл.) як судня ’месца, дзе быў суд’, пчольня, кветня ’кветнік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)