ро́тар

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ро́тар ро́тары
Р. ро́тара ро́тараў
Д. ро́тару ро́тарам
В. ро́тар ро́тары
Т. ро́тарам ро́тарамі
М. ро́тары ро́тарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ро́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Вярчальная частка, вал у машынах.

2. Машына (транспартнае прыстасаванне, прылада), якая кіруецца аўтаматычна і загатоўкі якой рухаюцца па дугах акружнасці разам з прыладамі, якія іх апрацоўваюць.

|| прым. ро́тарны, -ая, -ае.

Ротарная лінія (комплекс ротараў; у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ро́тар м., тех. ро́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ро́тар, ‑а, м.

Вярчальная частка машыны (электрычнага генератара, турбіны і пад.).

[Ад лац. rotare — вярцець.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ротар

т. 13, с. 410

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ро́тар м эл Rótor m -s, -tóren, Läufer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ро́тар ’вярчальная частка машыны (электрычнага генератара, турбіны і пад.)’ (ТСБМ). З рус. ро́тор, якое з англ. rotor ці ням. Rotor ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ротар вектарнага поля

т. 13, с. 410

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ро́тор техн. ро́тар, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wirnik

м. тэх. ротар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)