ра́тушны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ра́тушны |
ра́тушная |
ра́тушнае |
ра́тушныя |
| Р. |
ра́тушнага |
ра́тушнай
ра́тушнае |
ра́тушнага |
ра́тушных |
| Д. |
ра́тушнаму |
ра́тушнай |
ра́тушнаму |
ра́тушным |
| В. |
ра́тушны (неадуш.)
ра́тушнага (адуш.) |
ра́тушную |
ра́тушнае |
ра́тушныя (неадуш.)
ра́тушных (адуш.) |
| Т. |
ра́тушным |
ра́тушнай
ра́тушнаю |
ра́тушным |
ра́тушнымі |
| М. |
ра́тушным |
ра́тушнай |
ра́тушным |
ра́тушных |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ра́туша, -ы, мн. -ы, -туш, ж.
У некаторых еўрапейскіх краінах: орган гарадскога самакіравання, а таксама будынак, дзе ён размяшчаецца.
Гарадская р.
|| прым. ра́тушны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)