раскарчо́ўваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. раскарчо́ўваю раскарчо́ўваем
2-я ас. раскарчо́ўваеш раскарчо́ўваеце
3-я ас. раскарчо́ўвае раскарчо́ўваюць
Прошлы час
м. раскарчо́ўваў раскарчо́ўвалі
ж. раскарчо́ўвала
н. раскарчо́ўвала
Загадны лад
2-я ас. раскарчо́ўвай раскарчо́ўвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час раскарчо́ўваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раскарчо́ўваць несов. раскорчёвывать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раскарчо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да раскарчаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскарчава́ць, -чу́ю, -чу́еш, -чу́е; -чу́й; -чава́ны і -чо́ваны; зак., што.

Расчысціць ад пнёў, хмызняку.

Р. паляну ў лесе.

|| незак. раскарчо́ўваць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. раскарчо́ўванне, -я, н. іраскарчо́ўка, -і, ДМ -чо́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раскорчёвывать несов. раскарчо́ўваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раскарчо́ўвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да раскарчоўваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскарчо́ўванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскарчоўваць — раскарчаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскарчо́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскарчоўваць — раскарчаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́сека, -і, ДМ -сецы, мн. -і, -сек, ж.

1. Высечаная дзялянка лесу; месца, дзе высечаны лес.

Раскарчоўваць пасеку.

2. Месца, дзе размешчаны вуллі з пчоламі і спецыяльныя будынкі.

|| прым. па́сечны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заі́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

1. Гіст. Заняцце, захоп свабоднага ўчастка зямлі пры першапачатковым засяленні мясцовасці, а таксама ўчастак, заняты такім чынам. Ёсць пасёлак на поўначы «Зімка». Давялося мне там зімаваць, у тайзе раскарчоўваць заімку, Ставіць хату, бярвенне часаць. Хведаровіч.

2. Невялікі пасёлак або асобная сядзіба за межамі асноўнага паселішча на Урале і ў Сібіры. Гляджу на леташнія здымкі, Што крышку палінялі без пары, І ўспамінаю дальнія заімкі, І астравы, і плёсы Усуры. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)