развар’ява́цца гл. вар’явацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

развар’ява́цца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. развар’ю́юся развар’ю́емся
2-я ас. развар’ю́ешся развар’ю́ецеся
3-я ас. развар’ю́ецца развар’ю́юцца
Прошлы час
м. развар’ява́ўся развар’ява́ліся
ж. развар’ява́лася
н. развар’ява́лася
Загадны лад
2-я ас. развар’ю́йся развар’ю́йцеся
Дзеепрыслоўе
прош. час развар’ява́ўшыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

развар’ява́цца сов., разг. (выйти из равновесия) взбеси́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

развар’ява́цца, ‑вар’ююся, ‑вар’юешся, ‑вар’юецца; зак.

Разм. Павесці сябе падобна вар’яту; раскрычацца. Часта льга было пачуць, як жанчыны крычаць на дзяцей: — Чаго вы развар’яваліся, як Пархвен каля пеўня! Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

развар’ява́цца разм. wütend [wild] wérden, in Wut geráten*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вар’ява́цца, -р’ю́юся, -р’ю́ешся, -р’ю́ецца; -р’ю́йся; незак.

Знаходзіцца ў стане крайняга ўзбуджэння, злосці, раз’юшанасці.

|| зак. узвар’ява́цца, -р’ю́юся, -р’ю́ешся, -р’ю́ецца; -р’ю́йся і развар’ява́цца, -р’ю́юся, -р’ю́ешся, -р’ю́ецца; -р’ю́йся.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

amok [əˈmɒk] adv. :

♦

run amok ашале́ць; раз’ю́шыцца; развар’ява́цца; раз’я́трыцца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Hárnisch

m -s, -e браня́, ла́ты, па́нцыр

in ~ geráten* — ашале́ць, раз’ю́шыцца, развар’ява́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

бе́шенство ср.

1. шале́нства, -ва ср., шал, род. ша́лу м.;

2. перен. шале́нства, -ва ср.; (неистовство) раз’ю́шанасць, -ці ж.;

прийти́ в бе́шенство ашале́ць, раз’ю́шыцца; развар’ява́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узды́біцца, ‑біцца; зак.

1. Стаць, узняцца на дыбкі. [Стась] выцяў варанога пад бакі. Жарабец уздыбіўся і памчаў. Грамовіч. Выскаліўшы пеністыя храпы, уздыбіліся коні. Лынькоў. // перан. Развар’явацца. — Я Алесю пра наша каханне расказаў, дык ён аж уздыбіўся, — каб змяніць гутарку, схлусіў Кастусь. Ваданосаў.

2. Падняцца ўгору, падняцца дыбам. Лёд на рацэ ўздыбіўся і пачарнеў, падточаны маладымі водамі з палёў і лугоў. Краўчанка. Вагоны з лязгатам уздыбіліся і паляцелі адзін за адным пад адхон. Няхай. Зрэдку пасівелыя валасы пана Даўнаровіча крыху ўздыбіліся, твар раптам нейк схуднеў. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)