піра́та

(н.-лац. pirata)

павук сям. ліказідаў, які жыве на водных раслінах, на берагах вадаёмаў, на тарфяных імхах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

піра́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. піра́т піра́ты
Р. піра́та піра́таў
Д. піра́ту піра́там
В. піра́та піра́таў
Т. піра́там піра́тамі
М. піра́це піра́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

піра́цтва, ‑а, н.

Занятак пірата; марскі разбой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піра́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пірата. Пірацкі напад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)