пільча́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пільча́к |
пільчакі́ |
| Р. |
пільчака́ |
пільчако́ў |
| Д. |
пільчаку́ |
пільчака́м |
| В. |
пільча́к |
пільчакі́ |
| Т. |
пільчако́м |
пільчака́мі |
| М. |
пільчаку́ |
пільчака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пільча́к, -ка́ м., прост. пиджа́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пільча́к, ‑а, м.
Абл. Кароткая верхняя вопратка пераважна з грубага даматканага сукна. Тым не меней, нават і такі «лапсярдак», са спушчаным станам, усё ж такі больш стасаваўся з важнасцю моманту, чым які-небудзь .. пільчак вясковага настаўніка. Колас. Толькі праз якую гадзіну хлопец заўважыў, што Данута, прымасціўшыся ля кастра на пеньчуку, лапіла яго пільчак. Бажко.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пільча́к 1 ’кароткая верхняя вопратка з грубага даматканага сукна’ (ТСБМ; стаўб., Нар. сл.). З пінджа́к < пінжа́к (гл.) пры ад’ідэацыі пальто́.
Пільча́к 2 ’пільшчык’ (рас., бялын., ЛА, 3). Да піліць 1 (гл.). Суф. ‑ак называе асобу паводле яе занятку.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́рыжаць, ‑ае; зак.
Разм. Ад моцнага ўздзеяння сонца стаць рыжым. Пільчак быў простага суконца, І той весь вырыжаў ад сонца. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
убра́нства, ‑а, н.
Разм. Тое, што і убранне. І між усякага ўбранства Відна і дзядзькава апратка, Пільчак і шапачка-аладка. Колас. Аказваецца, сосны і ўзімку мяняюць сваё зялёнае ўбранства. Курто.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)