Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пяя́цьнесов., обл. петь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пяя́ць, пяю, пяеш, пяе; пяём, пеяце; пр. пяяў, ‑яла; незак., што і без дап.
Абл. Спяваць, пець. Янка спыніўся і пачаў узірацца, каб убачыць птушачку, што так хораша пяяла песню вясне.С. Александровіч.Спаў Папас позна і прачнуўся тады, як за дзвярыма яго пакоя пачала пяяць дачка гаспадыні.Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пяя́цьпаэт síngen* vi, vt; díchten vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Пяя́ць ’спяваць’ (ТСБМ, Гарэц., Касп., Кос., Жд., Сл. ПЗБ, Стан.), пе̂яць ’тс’ (ГЧ), укр.дыял.пі́яти, рус.пск.пая́ць ’тс’, польск.piejać ’тс’, серб.-харв.pòjati ’спяваць у царкве’. Прасл.*pějati, ітэратыў да *pěti (гл. пець); першапачаткова апошняе было зак. тр., а форма pějati — незак. тр. (Шаўр., Etym. Brun., 1, 84). Паводле Карскага (2–3, 392), адносіны аналагічныя да ленава́цца і ляні́цца; а (я) замест ѣ ў пяю́ць узнікла ў гаворках з моцным аканнем у пераднаціскных складах на месцы другаснага ѣ з *pějǫtь (Карскі, 1, 215).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пяя́нне, ‑я, н.
Дзеяннепаводлезнач.дзеясл.пяяць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
vórsingen
*vt (j-m) пяя́ць, напява́ць (каму-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
wyśpiewywać
незак.
1. напяваць, распяваць, спяваць; пяяць;
2.разм. прагаворвацца
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
◎ Пія́ць ’спяваць’ (Мядзв.; паст., в.-дзв., даўг., лудз., смарг., маст., Сл. ПЗБ). Да пяяць (гл.). Слова аформілася пад уплывам польск.piać, pieją ’спяваць, спяваю’. Паводле Карскага (1, 215). пераход ъ у і ў пазіцыі перад націскным а характэрны для паўн.-усх. гаворак і не каторых гаворак на паўднёвым захадзе Беларусі.