Бібліятэка публічная Маскоўская пры Румянцаўскім музеі, гл. Бібліятэка дзяржаўная СССР

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Бібліятэка дзяржаўная публічная навукова-тэхнічная СССР 2/326; 7/58; 9/111

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Бібліятэка дзяржаўная публічная імя М. Я. Салтыкова-Шчадрына ў Ленінградзе 2/324, 326; 9/111

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

публі́чны, -ая, -ае.

1. Які ажыццяўляецца ў прысутнасці публікі, адкрыты.

Публічнае выступленне.

Публічна (прысл.) заявіць.

2. Прызначаны для шырокага наведвання, агляду і пад.

Публічная бібліятэка.

Публічная выстаўка.

○

Публічны дом — памяшканне, дзе прастытуткі прымаюць наведвальнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

публі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які адбываецца ў прысутнасці публікі, людзей; адкрыты. Публічная лекцыя. □ Паэт [Максім Танк] перакладаў вершы Пушкіна на беларускую мову яшчэ ў давераснёўскі перыяд, выступаў з іх публічным чытаннем. Бугаёў.

2. Прызначаны для шырокага кола людзей, грамадства, для грамадскага карыстання. Публічная бібліятэка. Публічная выстаўка.

•••

Публічны дом гл. дом.

[Ад лац. publicus — грамадскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

публі́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. публі́чны публі́чная публі́чнае публі́чныя
Р. публі́чнага публі́чнай
публі́чнае		 публі́чнага публі́чных
Д. публі́чнаму публі́чнай публі́чнаму публі́чным
В. публі́чны (неадуш.)
публі́чнага (адуш.)		 публі́чную публі́чнае публі́чныя (неадуш.)
публі́чных (адуш.)
Т. публі́чным публі́чнай
публі́чнаю		 публі́чным публі́чнымі
М. публі́чным публі́чнай публі́чным публі́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

публи́чный в разн. знач. публі́чны;

публи́чная ле́кция публі́чная ле́кцыя;

публи́чная библиоте́ка уст. публі́чная бібліятэ́ка;

публи́чное пра́во юр. публі́чнае пра́ва;

публи́чные торги́ публі́чныя таргі́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ды́спут, ‑у, М ‑пуце, м.

Публічная спрэчка на навуковыя, літаратурныя, маральныя і пад. тэмы. Удзельнічаць у дыспуце. Правесці дыспут.

[Ад лац. disputare — разважаць, спрачацца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

laundromat

[ˈlɔndrəmæt]

n.

публі́чная пра́льня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прастыту́тка, ‑і, ДМ ‑тутцы; Р мн. ‑тутак; ж.

1. Жанчына, якая займаецца прастытуцыяй; публічная жанчына.

2. перан. Разм. Беспрынцыповы, прадажны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)