пстры́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Адрывісты ўдар пры разгібанні ўказальнага або сярэдняга пальца, сагнутага вялікім пальцам.

Даць пстрычку каму-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пстры́чка

‘рэзкі ўдар пры разгібанні пальца’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пстры́чка пстры́чкі
Р. пстры́чкі пстры́чак
Д. пстры́чцы пстры́чкам
В. пстры́чку пстры́чкі
Т. пстры́чкай
пстры́чкаю		 пстры́чкамі
М. пстры́чцы пстры́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пстры́чка

‘пра несур'ёзную малую жанчыну ці дзяўчыну’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пстры́чка пстры́чкі
Р. пстры́чкі пстры́чак
Д. пстры́чцы пстры́чкам
В. пстры́чку пстры́чак
Т. пстры́чкай
пстры́чкаю		 пстры́чкамі
М. пстры́чцы пстры́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пстры́чка ж. щелчо́к м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пстры́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Рэзкі адрывісты ўдар пры разгібанні ўказальнага або сярэдняга пальца, сагнутага вялікім пальцам. Рыгор злавіў.. [Алега] ў канцы калідора, заціснуў галаву пад пахай і пачаў адлічваць дзесяць пстрычак. Ваданосаў. [Міхась] спакойна выцягнуў з кішэні пачак папярос, закурыў і пстрычкаю адкінуў запалку ў куток. Савіцкі.

2. Разм. Пра малую, несур’ёзную жанчыну ці дзяўчыну. [Фрыдхен] возіць штодня вясковае малако ў малачарню, а па паўдні сёй-той бярэ іх коні, наймае. Сама яна тады, зразумела, не едзе. Фрыдхен ездзіла раз, ды баіцца адна, пстрычка гэтая. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пстры́чка ж. Schníppchen n -s, -; Násenstüber m -s, - (па носе);

даць пстры́чку ein Schníppchen gében* [verábreichen]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Пстры́чка, пстрычо́к ’рэзкі адрывісты ўдар пры разгібанні ўказальнага або сярэдняга пальца, сагнутага вялікім пальцам’; ’пра малую, несур’ёзную, нявытрыманую, запальчывую, нервовую жанчыну ці дзяўчыну’ (ТСБМ, Шат., ТС, Сл. ПЗБ, Байк. і Некр., Жыв. сл.), ’шпілька’ (Байк. і Некр.). З польск. pstryczek, pstryczka ’пстрычка’, якія ад pstrykać (гл. пстрык).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

щелчо́к м., прям., перен. пстры́чка, -кі ж.;

щелчо́к выключа́теля пстры́чка выключа́целя;

щелчо́к по самолю́бию пстры́чка па самалю́бстве.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчаўчо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. Рэзкі адрывісты гук, які ўтвараецца пры сутыкненні, рабоце механізма і пад.

Ш. затвора вінтоўкі.

2. Тое, што і пстрычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Стры́чка, стрычо́к. Гл. пстрычка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)