пстрыку́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пстрыку́н |
пстрыкуны́ |
| Р. |
пстрыкуна́ |
пстрыкуно́ў |
| Д. |
пстрыкуну́ |
пстрыкуна́м |
| В. |
пстрыкуна́ |
пстрыкуно́ў |
| Т. |
пстрыкуно́м |
пстрыкуна́мі |
| М. |
пстрыкуне́ |
пстрыкуна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пстрыку́н, -на́ м., разг.
1. щелку́н;
2. ирон. (о человеке, выражающем недовольство) фырку́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пстрыку́н, ‑а, м.
Разм.
1. Пра легкадумнага маладога чалавека. [Максім:] А гэты пстрыкун (паказвае на Леаніда) — хутка выйдзе за доктара. Чорны.
2. Разм. іран. Пра чалавека, які злуецца, фыркае, выказвае сваю незадаволенасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пстрыку́н, пстрыку́ха ’пра легкадумнага маладога чалавека’, ’пра чалавека, які злуецца, фыркае, выказвае сваю незадаволенасць’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, Шат., Байк. і Некр., ТС; капыл., кам., Жыв. сл.; гродз., Жыв. НС). Дэрываты ад пстры́каць з агентыўнымі суфіксамі ‑ун, ‑уха.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пстрыку́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.
Разм. Жан. да пстрыкун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
щелку́н
1. зоол. шчаўку́н, -на́ м.;
2. перен. (о человеке), разг. пстрыку́н, -на́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
няста́лы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не дасягнуў сталасці, поўнага развіцця. Па гэтых сваіх слязах.. [Чыжык] раптам адчуў, якое ён усё ж, па сутнасці, яшчэ дзіця, яшчэ юнак, яшчэ нясталы чалавек, яшчэ падлетак. Лупсякоў.
2. Несур’ёзны, легкадумны. Нясталыя паводзіны. □ [Люба:] — Дык што.. [муж] нясталы чалавек? Пстрыкун? Бесклапотны матыль? Франт? Чорны.
3. Няўстойлівы ў сваіх поглядах, схільнасцях, зменлівы, непастаянны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)