прыта́кваць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прыта́кваю прыта́кваем
2-я ас. прыта́кваеш прыта́кваеце
3-я ас. прыта́квае прыта́кваюць
Прошлы час
м. прыта́кваў прыта́квалі
ж. прыта́квала
н. прыта́квала
Загадны лад
2-я ас. прыта́квай прыта́квайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прыта́кваючы

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыта́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Слухаючы што‑н. або назіраючы за чым‑н., выказваць сваю згоду словам «так»; падтакваць. Бедныя думаюць і гавораць інакш. Яны прагна слухаюць весткі аб СССР, з захапленнем прытакваюць, пакручваюць галовамі. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыта́кваць ’падтакваць’ (ТСБМ). Укр. прита́кувати ’тс’, рус. дыял. прита́кивать ’падтрымліваць чые-небудзь учынкі, дзеянні; раіць, угаворваць’, польск. przytakiwać ’падтакваць’, чэш. přitakat ’тс’. Да так (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыта́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да прытакваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

przytakiwać

незак. падтакваць, прытакваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)