Verbum

анлайнавы слоўнік

пры́стань, -і, мн. -і, -ей, ж.

Месца на беразе ракі, вадаёма, абсталяванае для прычальвання суднаў.

Паромная п.

Ціхая п. (таксама перан.: пра спакойнае, бестурботнае жыццё).

|| прым. пры́станскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пры́стань

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

	адз.
Н.	Пры́стань
Р.	Пры́стані
Д.	Пры́стані
В.	Пры́стань
Т.	Пры́станню
М.	Пры́стані

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пры́стань

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

	адз.	мн.
Н.	пры́стань	пры́стані
Р.	пры́стані	пры́станей
Д.	пры́стані	пры́станям
В.	пры́стань	пры́стані
Т.	пры́станню	пры́станямі
М.	пры́стані	пры́станях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пры́стань ж., прям., перен. при́стань

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пры́стань, ‑і, ж.

1. Плывучае або стацыянарнае збудаванне для прычальвання і стаянкі, выгрузкі і пагрузкі суднаў, высадкі і пасадкі пасажыраў. Аўтобусам даехалі да прыстані і па гнуткіх усходцах пайшлі на прыгожы белы параход. Даніленка. Параход падышоў к прыстані .. і пачаў разгружацца. Гартны.

2. перан. Становішча, якое дае чалавеку адчуванне задаволенасці, спакою, уціхаміранасці. — Хлопец ты ўжо ў гадах. Як той дуб вырас. Пара і сваю прыстань знаходзіць. Ажаніцца табе трэба, вось што. Няхай. Мы не ведалі самоты, Вырасталі ў барацьбе. Не шукалі камсамольцы Ціхай прыстані сабе! А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыстань

т. 13, с. 82

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пры́стань ж Ánlegestelle f -, -n, Lándungsplatz m -es, -plätze, Líegeplatz m марск (прычал); Háfen m -s, Häfen (гавань)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

прыстань

Том: 29, старонка: 318.

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Пры́стань ’гавань, порт’ (ТСБМ, Ласт., Бяльк., Растарг., Мат. Гом.; пух., Сл. ПЗБ), ’прыстанішча, прыстанак’ (Нас.; ігн., Сл. ПЗБ; ТС), ’прымацтва’ (Растарг.), ’месца, дзе вяжуць плыты’ (Мат. Гом.), ’месца на беразе вадаёма, дзе мыюць бялізну’ (Сл. ПЗБ). Да прыста́ць, прыста́ну < стаць (гл.). Рус. при́стань ’прыстань’, дыял. ’кладка на рацэ, возеры для паласкання бялізны’, укр. при́стани ’прыстанак’, польск. przystań ’прыстань’. Варбат (Слав. языкозн., IX, 70) прапануе рэканструкцыю прасл. *pristanъ/ь//*perstanъ/ь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пры́стань Месца на беразе, прыстасаванае для прычалу параходаў (БРС). Тое ж пры́стаць, прыста́нішча (Слаўг.).

□ ур. Параходская Прыстань у г. Слаўгарадзе, ур. Ба́рышнева Прыстань, ці Ба́рышнае (рум) каля в. Дабранка Слаўг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)