прысмакта́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прысмакчу́ прысмо́кчам
2-я ас. прысмо́кчаш прысмо́кчаце
3-я ас. прысмо́кча прысмо́кчуць
Прошлы час
м. прысмакта́ў прысмакта́лі
ж. прысмакта́ла
н. прысмакта́ла
Загадны лад
2-я ас. прысмакчы́ прысмакчы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час прысмакта́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прысмакта́ць сов. присоса́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысмакта́ць, ‑смакчу, ‑смокчаш, ‑смокча; зак., што.

Прыцягнуць, прыціснуць да сябе. [Ліда] упала на чорны, змяшаны з вугалем пясок. Паспрабавала падняцца, але плечы яе нібы што прысмактала. Федасеенка. // перан. Разм. Захапіць сабой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прысмакта́ць ánsaugen* vt, féstsaugen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прысмо́ктваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прысмактаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

присоса́ть сов. прысмакта́ць;

кры́шку присоса́ло на́крыўку прысмакта́ла;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысо́с, -а і -у, м.

1. -у, гл. прыссацца.

2. -а, мн. -ы, -аў. Прыстасаванне, пры дапамозе якога можна што-н. прыссаць, прысмактаць.

Трымацца на прысосах.

|| прым. прысо́сны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прысмо́ктванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прысмоктваць — прысмактаць і прысмоктвапца — прысмактацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прысо́с, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыссаць і прыссацца.

2. ‑а. Прыстасаванне, пры дапамозе якога можна што‑н. прыссаць, прысмактаць. // Тое, што і прысосак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прысо́с ’дзеянне паводле значэння дзеясловаў прысса́ць і прысса́цца’, ’прыстасаванне, пры дапамозе якога можна што-небудзь прыссаць, прысмактаць’ (ТСБМ), ’нізкае, вільготнае месца з глейкаватай глебай’, прысо́сьлівый ’нізкі, вільготны і глеісты (пра глебу)’ (Бяльк.). Да ссаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)