Verbum

анлайнавы слоўнік

прысвае́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прысвае́нне ср. присвое́ние; см. прысво́іць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысвае́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прысвоіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прысвае́нне н.

1. Áneignung f -; Besítzergreifung f -; Unterschlágung f -;

прысвае́нне дада́най ва́ртасці эк. Áneignung von Méhrwert;

прысвае́нне ўла́ды паліт. Ámtsanmaßung;

прысвае́нне дзяржа́ўнай маёмасці юрыд. Unterschlágung stáatlichen Éigentums;

прысвае́нне знахо́дкі Fúndunterschlagung f -;

2. (імені, звання) Verléihung f -, Zúerkennung f -;

прысвае́нне ганаро́вага зва́ння Zúerkennung [Verléihung] éines Éhrentitels;

прысвае́нне чарго́вага вайско́вага зва́ння вайск. Beförderung zum nächsten Díenstgrad

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

прысво́іць, -о́ю, -о́іш, -о́іць; -о́ены; зак.

1. каго-што. Завалодаць, самавольна ўзяць у сваю ўласнасць, выдаць за сваё.

П. знойдзенае.

П. чужыя ідэі.

2. што і каму-чаму. Даць (якое-н. званне), назваць якім-н. чынам.

П. званне прафесара. П. плошчы імя Тадэвуша Касцюшкі.

|| незак. прысво́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прысвае́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прысваенне або растрата

т. 13, с. 82

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

самазва́нства, -а, н.

Незаконнае прысваенне сабе чужога імя, звання з мэтай абману.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самазва́нства, ‑а, н.

Незаконнае прысваенне сабе чужога імя, звання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узурпі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што (кніжн.).

Учыніць (учыняць) незаконны захоп, прысваенне чаго-н. (улады, правоў).

|| наз. узурпа́цыя, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

узурпа́цыя, ‑і, ж.

Незаконны захоп улады, прысваенне чужога права, паўнамоцтва.

[Лац. usurpatio ад usurpo — захопліваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)