прыпражны́, -а́я, -о́е.

1. Такі, якога прыпрагаюць.

П. конь.

2. у знач. наз. прыпражны́, -о́га, мн. -ы́я, -ы́х, м. Конь, запрэжаны ў прыпрэжку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпражны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прыпражны́ прыпражна́я прыпражно́е прыпражны́я
Р. прыпражно́га прыпражно́й
прыпражно́е		 прыпражно́га прыпражны́х
Д. прыпражно́му прыпражно́й прыпражно́му прыпражны́м
В. прыпражны́ (неадуш.)
прыпражно́га (адуш.)		 прыпражну́ю прыпражно́е прыпражны́я (неадуш.)
прыпражны́х (адуш.)
Т. прыпражны́м прыпражно́й
прыпражно́ю		 прыпражны́м прыпражны́мі
М. прыпражны́м прыпражно́й прыпражны́м прыпражны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыпражны́

1. прил. пристяжно́й; (о способе запряжки — ещё) выносно́й;

2. в знач. сущ. пристяжна́я, пристя́жка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпражны́, ‑ая, ‑ое.

1. Такі, якога прыпрагаюць. Прыпражны конь.

2. у знач. наз. прыпражны́, ‑ога, м. Конь, запрэжаны ў прыпрэжку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пристяжно́й

1. прыпражны́;

2. сущ. прыпражны́, -но́га м., прыпражны́ конь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пристяжна́я ж., сущ. прыпражны́ конь, прыпражны́, -но́га м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

варча́к, ‑а, м.

Разм. Прыпражны конь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

припряжно́й обл. прыпражны́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыпрэ́жка, пры́пражка ’далучэнне да раней запрэжаных жывёл’; від запрэжкі каня: збоку ад аглабель для дапамогі каранніку; прыпражны конь’ (Нас., Гарэц., Ласт., Байк. і Некр., ТСБМ; віл., Сл. ПЗБ), прыпрэ́жный ’прыпражны’ (Бяльк.). Да прыпрагаць, прэфіксальнага дзеяслова ад прасл. *pręgǫ, pręgti (гл. упрэ́гці). Аналагічныя вытворныя і ў іншых славянскіх мовах, параўн. рус. дыял. припря́жний ’прыпражны’, укр. припря́жений ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

припря́жка ж.

1. (действие) прыпрага́нне, -ння ср., прыпрэ́жка, -кі ж.;

2. обл. (упряжь для пристяжной лошади) прыпрэ́жка, -кі ж.;

3. обл. (пристяжная лошадь) прыпражны́ конь; сущ. прыпражны́, -но́га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)