прыме́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

У граматыцы: часціна мовы, якая абазначае якасць, уласцівасць або прыналежнасць і змяняецца па склонах, ліках і родах.

|| прым. прыме́тнікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыме́тнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прыме́тнік прыме́тнікі
Р. прыме́тніка прыме́тнікаў
Д. прыме́тніку прыме́тнікам
В. прыме́тнік прыме́тнікі
Т. прыме́тнікам прыме́тнікамі
М. прыме́тніку прыме́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыме́тнік м., грам. и́мя прилага́тельное;

○ я́касныя ~кі — ка́чественные прилага́тельные;

адно́сныя ~кі — относи́тельные прилага́тельные;

прынале́жныя ~кі — притяжа́тельные прилага́тельные;

по́ўныя ~кі — по́лные прилага́тельные;

каро́ткія ~кі — кра́ткие прилага́тельные

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыме́тнік, ‑а, м.

Часціна мовы, якая абазначае якасць, уласцівасць або прыналежнасць прадмета і змяняецца па родах, склонах і ліках.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыметнік

т. 13, с. 72

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прыме́тнік м грам Ádjektiv n -s, -e, Éigenschaftswort n -es, -wörter, Béiwort n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Прыме́тнік ’часціна мовы, ад’ектыў’ (ТСБМ). Фіксуецца з пачатку XX ст. (Красней, Бел. лекс., 90). Відаць, запазычана з польск. przymiotnik ’тс’ (з першапачатковага imię przymiotne як пераклад лац. adiectivus, г. зн. ’імя, якое перадаецца, дадаецца’, гл. Банькоўскі, 2, 941–942); гл. таксама Кюнэ (Poln., 90). Булахаў (Развіццё, 43) у якасці ўзору дапускае укр. прикме́тник ’тс’, што менш верагодна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

я́касны, -ая, -ае.

1. гл. якасць.

2. Высокай якасці, лепшы.

Якасныя сталі.

Я. рамонт.

○

Якасны прыметнік — у граматыцы: прыметнік, што абазначае якасць, уласцівасць прадмета.

|| наз. я́каснасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прилага́тельное / и́мя прилага́тельное грам. прыме́тнік.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

adjective [ˈædʒɪktɪv] п. ling. прыме́тнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)