прыку́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прыкую́ |
прыкуё́м |
| 2-я ас. |
прыкуе́ш |
прыкуяце́ |
| 3-я ас. |
прыкуе́ |
прыкую́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прыку́ў |
прыку́лі |
| ж. |
прыку́ла |
| н. |
прыку́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прыку́й |
прыку́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прыку́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыку́ць сов., см. прыкава́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыку́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; ‑куём, ‑куяце; зак., каго-што.
Тое, што і прыкаваць. Якім бы светлым быў шырокі свет, Каб на ланцуг прыкуць забойцаў банды! Панчанка. [Марыля] зрабіла крок да дзвярэй, хацела бегчы за сынам, пераняць яго, але спакойныя вочы старога прыкулі яе да месца. Мікуліч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыку́ць ’прыкаваць; прымусіць’ (Нас., Байк. і Некр., Бяльк., ТСБМ). Да ку́ць, словаўтваральнага карэляту кава́ць (гл.) з субстытуцыяй ‑ав‑ > ‑у‑. Параўн. укр. прику́ти ’прыкаваць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыку́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад прыкуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)