прыку́таць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыку́таю прыку́таем
2-я ас. прыку́таеш прыку́таеце
3-я ас. прыку́тае прыку́таюць
Прошлы час
м. прыку́таў прыку́талі
ж. прыку́тала
н. прыку́тала
Загадны лад
2-я ас. прыку́тай прыку́тайце
Дзеепрыслоўе
прош. час прыку́таўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыкута́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прыкута́ю прыкута́ем
2-я ас. прыкута́еш прыкута́еце
3-я ас. прыкута́е прыкута́юць
Прошлы час
м. прыкута́ў прыкута́лі
ж. прыкута́ла
н. прыкута́ла
Загадны лад
2-я ас. прыкута́й прыкута́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прыкута́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Прыку́таць, прыку́таць ’закрыць, прыкрыць, прычыніць’ (Ян., Бяльк., Растарг.), таксама прыху́таць ’пахаваць’ (Жд.), з развіццём семантыкі прыку́таць ’прымусіць’ (Ян.); сюды ж аддзеяслоўнае прыку́тка ’прыкрыццё (напр., дзвярэй)’: нещитная прикутка дзверей (Нас.). Прэфіксальнае ўтварэнне ад ку́таць ’закрываць’ < прасл. *kǫtati/*kutati. Параўн. рус. дыял. прику́тать ’захутаць, добра ўкрыць’, ’пакрыць (пра зямлю)’, ’закрыць, прыкрыць; зачыніць’, укр. прику́тати ’прыкрыць, захутаць зверху’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)