прызы́рыць
‘прызырыць каго-небудзь, што-небудзь і без прамога дапаўнення (за кім-небудзь)’
дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прызы́ру |
прызы́рым |
| 2-я ас. |
прызы́рыш |
прызы́рыце |
| 3-я ас. |
прызы́рыць |
прызы́раць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прызы́рыў |
прызы́рылі |
| ж. |
прызы́рыла |
| н. |
прызы́рыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прызы́р |
прызы́рце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прызы́рыўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прызы́рыць ’прыпячы’ (ТС). Прыставачна-суфіксальнае ўтварэнне ад зафіксаванага там жа зыр ’гарачыня, спёка, жар’ (гл.). Верагодна, сюды ж трэба аднесці прызы́рыць ’прымусіць; прыструніць’ (Шат., Хрэст. дыял., ТС) з далейшым развіццём семантыкі ’пячы’ → ’біць’. Гл. таксама Антропаў, Супр. чыт. III, 14.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)