прыгу́біць, -блю, -біш, -біць; -блены; зак., што, чаго і без дап.

Каштуючы што-н., толькі дакрануцца губамі.

Толькі прыгубіла і паставіла чарку.

|| незак. прыгу́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыгу́біць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыгу́блю прыгу́бім
2-я ас. прыгу́біш прыгу́біце
3-я ас. прыгу́біць прыгу́бяць
Прошлы час
м. прыгу́біў прыгу́білі
ж. прыгу́біла
н. прыгу́біла
Дзеепрыслоўе
прош. час прыгу́біўшы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыгубі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыгублю́ прыгу́бім
2-я ас. прыгубі́ш прыгу́біце
3-я ас. прыгу́біць прыгу́бяць
Прошлы час
м. прыгубі́ў прыгубі́лі
ж. прыгубі́ла
н. прыгубі́ла
Загадны лад
2-я ас. прыгу́б прыгу́бце
Дзеепрыслоўе
прош. час прыгубі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыгубі́ць сов., обл. погуби́ть; угро́бить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыгу́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што, чаго і без дап.

Прыклаўшы да вуснаў, крыху адпіць (звычайна віна або іншага напітку); пакаштаваць. Марынка прыгубіла шклянку і памкнулася паставіць яе, але, кінуўшы спадылба позірк на Паходню, выпіла да дна. Хадкевіч. Бацька выпіў гарэлку, а маці прыгубіла піва. Брыль. Хлопцы і гаспадар выпілі па поўнаму кубку, а гаспадыня толькі прыгубіла. Пальчэўскі.

прыгубі́ць, ‑гублю́, ‑гу́біш, ‑гу́біць; зак., каго-што.

Абл. Прывесці да пагібелі, загубіць. [Андрэй:] — Я з братам біўся калі, як гаспадарку дзялілі, ці што? Я яго абязвечыў, я яго прыгубіў? Чорны. [Ціток:] І-і-і, ты ж, братачка, мяне прыгубіш. Дзе я табе вазьму такія грошы? Каб рублёў з дваццаць, то яшчэ была б гаворка. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыгубі́ць níppen vt, vi (an D)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Прыгу́біць ’прыклаўшы да вуснаў, крыху адпіць’ (ТСБМ). Улічваючы адсутнасць фіксацый у жывой мове, трэба меркаваць, што тут, як, дарэчы, і ва ўкр. пригу́бити ’прыклаўшы да вуснаў, крыху адпіць (звычайна гарэлкі, віна); пакаштаваць’ — запазычанне з рус. пригу́би́ть ’тс’. Магчыма, звязана з нагбо́м (піць), гл.

Прыгубі́ць ’прывесці да страт’ (ТС). Прэфіксальнае ўтварэнне ад губі́ць/губля́ць (якое таксама да прасл. *gubiti) ’страчваць’ з семантыкай ’непаўнаты, слабой меры дзеяння’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пригу́бить сов. прыгу́біць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыгу́бліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прыгу́біць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыгубля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да прыгу́біць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)