прывы́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прывы́чка прывы́чкі
Р. прывы́чкі прывы́чак
Д. прывы́чцы прывы́чкам
В. прывы́чку прывы́чкі
Т. прывы́чкай
прывы́чкаю		 прывы́чкамі
М. прывы́чцы прывы́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прывы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Засвоеная на працягу часу схільнасць, манера паводзін, дзеянняў, якая стала звычайнай, пастаяннай.

Дрэнная п.

Увайшло ў прывычку займацца гімнастыкай.

Узяць у прывычку.

2. Навык, уменне, набытае вопытам.

Без прывычкі касіць цяжка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прывы́чка ж. привы́чка; пова́дка;

до́брыя, дрэ́нныя ~кі — хоро́шие, плохи́е привы́чки;

пакі́нь гэ́тую ~ку — оста́вь э́ту привы́чку;

2. привы́чка, обы́чай, обыкнове́ние;

увайсці́ ў ~ку — войти́ в привы́чку (в обыкнове́ние)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прывы́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Засвоеная на працягу часу схільнасць, манера паводзін, дзеянняў, якая стала звычайнай, пастаяннай. Пракоп сеў, зняў шапку і павесіў яе на заціснуты між каленяў кій. Гэтую прывычку набыў ён за час свайго вандроўніцтва. Колас. [Тапурыя:] — Ты пакінь сваю дрэнную прывычку лезці ў размову, калі гаворыць старэйшы за цябе. Самуйлёнак. // Уменне, набытае вопытам, практыкай. Бач, паэму напісаць Цяжкавата без прывычкі... Крапіва. [Васіль:] — Давай руку, бо тут без прывычкі ногі паламаць можна. Шамякін. // Звычай; звычайны спосаб дзеянняў. Бацька і маці звычайна спакойна выслухоўвалі дзеда — яго заўсёдашняя пахвальба была ім у прывычку. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прывы́чка ж. разм. Gewóhnheit f -, -en, Ángewohnheit f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

звы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Павадка, прывычка.

Ведаць звычкі звера.

2. Звычай, традыцыя (разм.).

Мясцовая з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

привы́чка прывы́чка, -кі ж., звы́чка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дамасе́дства, ‑а, н.

Схільнасць, прывычка праводзіць свой вольны час дома.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

groove [gru:v] n.

1. жалабо́к; паз; кана́ўка

2. прывы́чка; руці́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

звы́чай, -ю, мн. -і, -яў, м.

1. Агульнапрыняты парадак, правілы, што даўно ўкараніліся ў быце народа або ў пэўнай грамадскай групе.

Спрадвечны з.

Гарадскія звычаі.

2. Прывычны спосаб дзеяння, прывычка.

Маю з. пасля абеду пашпацыраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)