прухня́вы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прухня́вы |
прухня́вая |
прухня́вае |
прухня́выя |
| Р. |
прухня́вага |
прухня́вай
прухня́вае |
прухня́вага |
прухня́вых |
| Д. |
прухня́ваму |
прухня́вай |
прухня́ваму |
прухня́вым |
| В. |
прухня́вы (неадуш.)
прухня́вага (адуш.) |
прухня́вую |
прухня́вае |
прухня́выя (неадуш.)
прухня́вых (адуш.) |
| Т. |
прухня́вым |
прухня́вай
прухня́ваю |
прухня́вым |
прухня́вымі |
| М. |
прухня́вым |
прухня́вай |
прухня́вым |
прухня́вых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прухно́ ’парахня’ (іўеў., гродз., Сл. ПЗБ). З польск. próchno ’тс’ (Мацкевіч, тамсама, 4, 120). Сюды ж пру́хнуць ’гніць’ (Нас.) < польск. próchnieć ’тс’ (Кюнэ, Poln., 90; Цвяткоў, Запіскі, 1, 56), а таксама пру́хлы ’трухлы, спарахнелы, сатлелы’ (Нас., Гарэц.), прухня́вы ’гнілы, сатлелы’ (Нас.), якія маглі быць запазычаны або ўтвораны на беларускай глебе.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)