пру́хлы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пру́хлы |
пру́хлая |
пру́хлае |
пру́хлыя |
| Р. |
пру́хлага |
пру́хлай
пру́хлае |
пру́хлага |
пру́хлых |
| Д. |
пру́хламу |
пру́хлай |
пру́хламу |
пру́хлым |
| В. |
пру́хлы (неадуш.)
пру́хлага (адуш.) |
пру́хлую |
пру́хлае |
пру́хлыя (неадуш.)
пру́хлых (адуш.) |
| Т. |
пру́хлым |
пру́хлай
пру́хлаю |
пру́хлым |
пру́хлымі |
| М. |
пру́хлым |
пру́хлай |
пру́хлым |
пру́хлых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прухно́ ’парахня’ (іўеў., гродз., Сл. ПЗБ). З польск. próchno ’тс’ (Мацкевіч, тамсама, 4, 120). Сюды ж пру́хнуць ’гніць’ (Нас.) < польск. próchnieć ’тс’ (Кюнэ, Poln., 90; Цвяткоў, Запіскі, 1, 56), а таксама пру́хлы ’трухлы, спарахнелы, сатлелы’ (Нас., Гарэц.), прухня́вы ’гнілы, сатлелы’ (Нас.), якія маглі быць запазычаны або ўтвораны на беларускай глебе.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)